“If you begin to understand what you are without trying to change it, then what you are undergoes a transformation.”
― J. Krishnamurti
Gisteren maakte ik een lange wandeling door de Merksvallei, op de grens met België. Het gebied wordt stilletjesaan teruggebracht naar de vroegere staat, dat wil zeggen meanderend en drassig. Met de regen van de afgelopen maanden was de beek op veel plekken overstroomd en ik haalde natte voeten omdat ik vond dat ik daar wel doorheen moest kunnen. Ik ben een ervaring rijker en wéér eens geconfronteerd mijn eigen optimisme en koppigheid (nooit terug, altijd vooruit). Die ervaring herhaalt zich nogal eens, je zou wel kunnen zeggen dat het een thema, een rode draad in mijn leven is. Ik heb mijn sokken uitgewrongen, het water uit mijn schoenen geschud en ben nog 15 kilometer verder gelopen. De vraag is: is dat nou erg, moet ik dat maar eens (eindelijk!) rap gaan veranderen? Moest ik niet eens een keer veranderen naar een betere staat van zijn? Het is een indringende vraag, omdat je daarmee tegelijk tegen jezelf zegt dat ‘nu’ niet OK is. Is het ook OK als ik begin te begrijpen waar die thema’s vandaan komen en ze accepteer als een deel van mijzelf? Want in dat OK begint de verandering.
Het lijkt een contradictie te zijn. Het doet mij denken aan het streven naar geluk. Geluk is geen doel op zich, het ontstaat blijkbaar als je aandacht hebt voor anderen, het goede wil doen. Dan kun je geluk ervaren. Of zoals Desmond Tutu over vertrouwen zegt in ‘The book of Joy’: “Trust? How do you develop trust? It’s simple, you show your genuine concern for their well-being. then trust will come”. Of ook heel eenvoudig aan wandelen; het doel is enkel nodig om ons in beweging te krijgen en te ervaren wat de weg ons brengt. En dat zijn soms ook natte voeten.
In het ademwerk wordt ook vaak gesproken over transformatie. Maar ook daar doen we eigenlijk hetzelfde. Door de ademtechniek ervaren we onszelf zoals we zijn, in al ons vechten, ons onvermogen en ook in al onze schoonheid. Dat aan te kijken, te beleven zonder oordeel en zonder conclusie is de oefening die je doet. En dat is best moeilijk. Soms zie ik mensen die streven naar de ‘juiste’ ademhaling. Of die de emotie niet mogen toelaten, of blijven vechten tegen wat nog steeds niet OK is. Ook willen ze heel graag ’transformeren’, zonder in de gaten te hebben dat, net als bij geluk en vertrouwen, transformatie ontstaat uit de aandacht voor wat er hier en nu gaande is.
Ik herken dat. Ik ben een van hen, wel met meer ervaring en kennis. Daarom kan ik ze zo van dichtbij begeleiden.
Volgende sessies op 7 en 19 februari in Zuiderlicht, Breda.
Hoi Wim, tja hoe te zijn met gewoontes… altijd vooruit, nooit terug. Ik bedenk me nav jouw blog dat er sowieso geen terug bestaat. Als je je voeten 180′ de andere kant op laat lopen, ga je nog steeds vooruit. Het kan niet anders, is mijn ervaring. Zullen we het er samen nog eens over hebben?
Groet, Maarten