Verstopplekjes vinden: ademsessies in november en december in Zuiderlicht, Breda

zondag 19 november van 10 tot 12 uur, woensdag 22 november van 20 tot 2130 uur.

zondag 10 december van 10 tot 12 uur, woensdag 20 december van 20 tot 2130 uur.

Aanmelden via de het reactieformulier of via wim@currents.eu

De kastanjes zijn al weer een poosje geleden uit de bomen gevallen. Ze waren klein dit jaar, misschien teveel regen in de zomer? Ik blijf het een wonderlijk mooi verschijnsel vinden. De schil waarin de vrucht als het ware verstopt zat en kon groeien, met de beschermende stekels aan de buitenkant en de voeding aan de binnenkant. Die schil moet nu losgelaten worden om de volgende stap in de natuurlijke cyclus van het leven te kunnen maken. Zo gaat dat ook bij mensen, merk ik. In de natuur, bij een kastanje lijkt dat vanzelf te gaan, hoewel ik ook genoeg kastanjes zie waarvan de schil alleen maar op een kiertje komt of helemaal niet open gaat. Ook bij mensen kan het vaak gecompliceerd raken. De bescherming loslaten en je plek in de cyclus van het leven innemen is nog niet zo gemakkelijk.

“We verstoppen ons omdat we gevonden willen worden”. Ik lees deze zin het boek ‘Het helende verhaal’ van Joke Goudswaard en Wibe Veenbaas. Het verwart me in eerste instantie. Mijn hoofd bemoeit er zich weer eens mee. Je verstopt je toch juist om niet gevonden te worden? En toch, als je kijkt naar het verstopgedrag van kinderen, dan zit er wel een waarheid in. Niemand wil zich zo goed verstoppen dat je nooit gevonden wordt. Altijd steekt er wel een schoen onder het gordijn of een been achter de boom. In het spel is het de spanning tussen jezelf goed verstoppen en en op een gegeven moment tóch gevonden worden of tevoorschijn komen. Het moment als de ander tegen je zegt: wat had jij een mooie verstopplek! Altijd verstopt te blijven, nooit gevonden te worden, hoe eenzaam is dat. We willen gevonden worden. De natuur zelf laat dat al zien, de kastanjes moeten uit hun schil om te kunnen groeien in het bos.

We hebben allemaal ook van die interne verstopplekken, gordijnen en bomen die gedachten en gedrag zijn geworden waarachter wij ons verschuilen omdat we bang zijn geworden, omdat we ons moesten beschermen tegen onnoembare gevaren waar we niet tegen opgewassen waren. Ik kan mij heel goed verstoppen achter mijn opstandigheid, achter mijn krachtige denken. Dan hoef ik niet te voelen, want dat is angstig. Omdat het kwetsbaar is daar en het onveilig voelt. Maar die verstopplek is ook eenzaam en ik wil er elke keer ook heel graag weg, wil zó graag gevonden worden. Mijn hoofd kan ze proberen weg te denken of ze als blokkades op willen ruimen, maar daarmee lukt het niet. Mijn verstopplekken zijn een deel van mij dat er óók mag zijn. Ik merk dat het een beweging is die ik elke keer opnieuw moet maken, het is blijkbaar nog niet af, misschien wel nooit af. Elke keer de spanning als ik mij verstop en de vreugde als ik weer gevonden ben, door mezelf of door de ander.

De adem kan ons helpen op zoek te gaan naar de verstopplekken in ons systeem via het lichaam. Ademoefeningen laten je die plekken voelen, waardoor je er naar mag kijken, ze mag ervaren zonder ze meteen op te willen ruimen maar om er liefde en zachtheid aan te geven. In de ruimte van het ‘er mogen zijn’ die dan ontstaat helpt de adem ons ook de vreugde te ervaren van het gevonden zijn.

In de woorden van Rainer Maria Rilke:
“Wellicht zijn alle draken in ons leven
Uiteindelijk prinsessen die er in angst en beven
slechts naar haken ons eenmaal dapper en schoon te zien ontwaken
Wellicht is alles wat er aan verschrikking leeft
in diepste wezen wel niets anders dan iets
dat onze liefde nodig heeft.”